تریگرپوینت ناحیه‌ای حساس در عضله یا بافت همبند (فاشیا) است که با فشرده شدن دردناک می‌شود. فشار دادن روی تریگرپوینت باعث ایجاد درد ارجاعی می‌شود که این اتفاق کمک می‌کند ناحیه‌ای از بدن که باعث ایجاد درد می‌شود، شناسایی شود. از طرف دیگر، نقاط ماشه‌ای همچنین می‌توانند نقطه‌ای باشند که از آن درد در سراسر عضله و فاشیا منتشر می‌شود و باعث سندرم درد میوفاشیال می‌شود. میوتراپیِ تریگرپوینت نقاط حساس بدن را هدف قرار می‌دهد تا با اعمال فشار متمرکز روی این عضلات، اسپاسم عضلات را کاهش دهد. اگر درد به درمان غیر جراحی واکنش ندهد، ممکن است تزریق‌هایی در تریگرپوینت‌های خاص انجام شود تا ناحیه غیرفعال شود و درد میوفاشی کاهش یابد.
تریگرپوینت چیست؟
تریگرپوینت (نقاط ماشه‌ای) از ویژگی‌های سندرم درد میوفاشیال است. تریگرپوینت‌ها گره‌های تنگ یا نوارهای عضلانی هستند که لمس آن‌ها دردناک است. آن‌ها همچنین می‌توانند باعث درد ارجاعی، اسپاسم عضلات و ضعف شوند. درد ارجاعی به این معنی است که نقاط تحریک‌کننده، درد را به سایر قسمت‌های بدن منتقل می‌کنند. تریگرپوینت حتی می‌تواند علائم دیگری مانند سردرد و چشم درد را ایجاد کند. اگر شما هم درگیر مشکل تریگرپوینت هستید و از آن رنج می‌برید یادگیری بیشتر در این زمینه به شما کمک می‌کند تا یک تصمیم درمانی آگاهانه بگیرید.
تریگرپوینت مشکلی نسبتاً شایع است
اختلالات مزمن عضله و استخوان (اسکلت عضلانی) حدود ده درصد از مردم را تحت تأثیر قرار می‌دهد. سندرم درد میوفاشیال همراه با تریگرپوینت از جمله این اختلالات است، همان‌طور که یک اختلال مرتبط – فیبرومیالژیا نیز وجود دارد. تشخیص تمایز بین این دو اختلال مشکل است زیرا در فیبرومیالژیا نیز نقاط حساس وجود دارد. با این حال، نقاط فیبرومیالژیا فقط باعث درد موضعی می‌شود و دردی ارجاعی نیست. نقاط فیبرومیالژیا نیز در محلی ایجاد می‌شود که عضلات به جای شکم یا وسط عضله به استخوان متصل می‌شوند.
آسیب و انواع دیگر تروما ممکن است باعث ایجاد تریگرپوینت شود
پزشکان هنوز کاملاً به دانش چگونگی ایجاد تریگرپوینت دست نیافته‌اند. بسیاری فکر می‌کنند که آسیب حاد یا آسیب میکروبی تکراری ممکن است در این امر نقش داشته باشد. همچنین ممکن است عوامل خطری وجود داشته باشند که احتمال ایجاد تریگرپوینت را بیشتر کنند. این عوامل شامل وضعیت قرارگیری بد بدن، استفاده بیش از حد از یک قسمت از بدن، عدم تعادل عضلات یا استخوان، مشکلات مفصلی، اختلالات خواب، کمبود ویتامین و کمبود ورزش یا فعالیت می‌شود.
تشخیص
پزشکان ممکن است بر اساس چگونگی توصیف علائم توسط بیمار به وجود تریگرپوینت مشکوک شوند. پزشک می‌تواند عضله را لمس کند تا وجود گره یا فیبر که سفت‌تر از حالت نرمال است را احساس کند. او هنگام فشار دادن محل، واکنش بیمار را مشاهده می‌کند. بیمار می‌تواند با توصیف آنچه در طی این فرایند احساس می‌کند به تشخیص بهتر پزشک کمک کند. در حال حاضر، هیچ تست تصویربرداری گسترده‌ای برای کمک به یافتن تریگرپوینت وجود ندارد. اما این یک موضوع تحقیقاتی است و ممکن است در آینده نتایج مفیدی به دست آید.
درمان تریگرپوینت
رایج‌ترین گزینه درمانی، تزریق در ناحیهٔ تریگرپوینت است. با استفاده از مخلوطی از داروهای بیهوشی یا داروی کورتیزون، تزریق تریگرپوینت مستقیماً در ناحیه درد انجام می‌شود تا تریگرپوینت را غیرفعال کرده و موجب تسکین درد شود. روش مشابه به نام “سوزن خشک” نیز ممکن است برای درمان در نظر گرفته شود زیرا از یک سوزن فاقد دارو برای شل کردن و تسکین تریگرپوینت استفاده می‌کند.
سایر گزینه‌های درمانی با محافظه‌کاری بیشتر ممکن است شامل ماساژدرمانی یا رفلکسولوژی باشد. رفلکسولوژی به کسانی که نقاط تحریک‌کننده یا درد عضلانی در دست یا پا دارند اختصاص داده می‌شود.
درمان خانگی
درمان‌هایی که می‌توانید در خانه انجام دهید شامل موارد زیر است:
- گرم کردن (مثلاً استفاده از پد حرارتی). برخی افراد از بسته‌های سرد / یخ استفاده می‌کنند.
- ورزش. به طور خاص تمرینات تحمل وزن (برای تقویت عضلات)، حرکات کششی (برای کشش عضلات) و تمرینات هوازی (برای ورود اکسیژن بیشتر به عضلات).
- مسکن‌های بدون نسخه (مانند استامینوفن) یا داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن). اگر از داروهای مسکن یا داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی تجویز شده توسط پزشک خود استفاده می‌کنید، سایر داروهای بدون تجویز را مصرف نکنید.
- تکنیک‌های آرام‌بخش، از جمله یوگا (برای کشش و آرامش عضلات و کاهش استرس)، تمرینات تنفسی و مراقبه.
- تغییرات رژیم غذایی (از غذاهایی که باعث التهاب می‌شوند خودداری کنید).
- ماندن در آب گرم.
- ماساژ دادن.
داروها
گزینه‌های دارویی تجویز شده ممکن است شامل موارد زیر باشند:
- داروهای ضد درد (مسکن).
- داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs).
- شل‌کننده‌های عضله.
- استروئیدها.
- داروهای ضدافسردگی.
- داروهای آرام‌بخش برای بهبود کیفیت خواب.
فیزیوتراپی
درمان‌های بسیاری در دسترس هستند و متخصص احتمالاً ترکیبی از موارد زیر را برای کنترل درد و بازیابی عضلات آسیب‌دیده استفاده می‌کند. فیزیوتراپی می‌تواند به تقویت، کشش و شل شدن عضلات کمک کند.
- سوزن خشک (فشار دادن سوزن‌های نازک به قسمت تریگرپوینت برای کاهش سفتی، افزایش جریان خون و تسکین درد).
- تزریق به تریگرپوینت (استفاده از سوزن برای تزریق لیدوکائین [یا داروی بی‌حس‌کننده دیگر] در تریگرپوینت برای تسکین درد).
- “اسپری و کشش” (محلول را با مایع خنک‌کننده اسپری کرده و سپس عضلات را به آرامی کشش می‌دهند).
- نوردرمانی سطح پایین / لیزر سرد (استفاده از لیزر برای تحریک ترشح مواد شیمیایی تسکین‌دهنده درد).
- سونوگرافی (استفاده از امواج صوتی برای نفوذ به عضلات).
- تحریک الکتریکی عصب از راه پوست؛ پدهایی به پوست متصل می‌شوند که از طریق آن‌ها سیگنال‌های الکتریکی کم ولتاژ ارسال می‌شود.
- درمان‌های طب سوزنی و ریلکسیشن، از جمله بیوفیدبک و درمان شناختی رفتاری (همچنین برای بهبود خواب و کاهش اضطراب مفید است).
تزریق تریگرپوینت
متخصصان این روش کم تهاجمی را با استفاده یا بدون استفاده از کمک سونوگرافی (معمولاً برای تریگرپوینت خفیف تا متوسط از سونوگرافی استفاده نمی‌شود) انجام می‌دهند. تریگرپوینت بیمار از طریق لمس دستی تعیین می‌شود و توسط پزشک قبل از تزریق مشخص می‌شود.
محل تزریق تمیز شده و ممکن است با اسپری بی‌حس‌کننده یا لوسیون بی‌حس شود. سرنگ همراه با دارو به تریگرپوینت (نقطه ماشه) تزریق می‌شود. بیماران ممکن است در این مرحله از روند، احساس ناراحتی جزئی کنند. اندکی پس از تزریق، به بیماران دستورالعمل‌هایی برای مراقبت‌های بعد از تزریق داده می‌شود و ترخیص می‌شوند. در مورد مصرف داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی مانند ایبوپروفن یا استامینوفن برای تسکین درد پس از تزریق باید با پزشک صحبت شود.
پس از درمان تریگرپوینت
درمان تریگرپوینت برای اکثر افراد مؤثر است
برخی افراد بلافاصله پس از درمان تریگرپوینت از درد رهایی می‌یابند اما برخی دیگر باید چندین درمان مختلف را انجام دهند. اکثر افراد پس از درمان کمی درد دارند که در طی چند روز بهبود می‌یابد. حتی ممکن است علائمی که به نظر می‌رسد با درد عضلانی ارتباطی ندارند، بهبود یابند که در واقع نتیجه درد و علائم ارجاعی است که افراد دارای تریگرپوینت تجربه می‌کنند.
کشش کامل عضلات می‌تواند به جلوگیری از تریگرپوینت کمک کند
پس از درمان تریگرپوینت مهم است که توصیه‌های ورزشی پزشک دنبال شود. بیمار باید چندین بار در روز عضلات خود را در دامنه حرکتی کامل – کشش و انقباض عضلات – ورزش دهد. پس از بهبودی، تمرین عاداتی که به جلوگیری از ایجاد تریگرپوینت کمک می‌کنند، مهم است. این تمرینات شامل فعال ماندن، سرعت بخشیدن به فعالیت‌های خود، کاهش استرس و پرهیز از فشار بیش از حد است.
ممکن است برای مشکلات مرتبط به درمان اضافی نیاز داشته باشید
بازگشت به فعالیت‌های روزمره پس از درمان تریگرپوینت به وضعیت خاص بیمار بستگی دارد. سایر مشکلات پزشکی، تغذیه، کیفیت خواب و سلامت عاطفی می‌توانند در بهبودی فرد تأثیر بگذارند. پزشک ممکن است کار با درمانگر فیزیوتراپ یا میوفاشیال را توصیه کند. این افراد می‌توانند در زمینه مکانیک بدن، ارگونومی، ورزش و سایر استراتژی‌های خودمدیریتی کمک کنند.
پیشگیری
عوامل خاصی وجود دارند که می‌توانند فرد را در معرض خطر ابتلا به سندرم درد میوفاشیال قرار داده و باعث ایجاد درد در تریگرپوینت شوند. کنترل این عوامل خطر ممکن است مانع از بروز سندرم نشود، اما می‌تواند به کاهش شدت بیماری کمک کند.
بسیاری از پیشنهادهایی که برای پیشگیری باید دنبال شوند، روش‌های کنترل درد نیز هستند:
- خواب مناسب داشته باشید.
- استرس خود را کاهش دهید.
- ورزش کنید.
- از آسیب عضلانی قابل پیشگیری جلوگیری کنید. (به عنوان مثال آیا کیف شانه‌ای یا کیف دستی شما بسیار سنگین است؟).
- روش‌های آرام‌سازی را تمرین کنید.
- از رژیم غذایی سالم مانند رژیم مدیترانه‌ای استفاده کنید.
بعضی از غذاها باعث التهاب می‌شوند و التهاب درد میوفاشیال را افزایش می‌دهند. برخی از غذاهایی که باید از آن‌ها اجتناب کنید عبارتند از:
- غذاهای سرخ شده (به عنوان مثال سیب‌زمینی سرخ شده).
- لبنیات (شیر، پنیر، ماست).
- کربوهیدرات‌ها و غذاهای تصفیه شده با آرد تصفیه شده (شیرینی، نان سفید، پاستا، غلات صبحانه، پیتزا).
- مارگارین (کره)، روغن نباتی.
- غذاها و نوشیدنی‌های شیرین مانند نوشیدنی‌های غیرالکلی.
- گوشت قرمز (همبرگر، استیک).
- شیرین‌کننده‌های مصنوعی و مواد افزودنی (محصولات “بدون شکر”، نوشیدنی‌های غیرالکلی “رژیمی” با کالری صفر، غذاهای فرآوری شده شامل میوه، بستنی، آب‌نبات).
- گوشت فرآوری شده (هات‌داگ، سوسیس).
کابینت‌ها و یخچال خود را بررسی کنید و آن‌ها را از مواد غذایی که علائم سندرم درد میوفاشیال را افزایش می‌دهند، خالی کنید.
